Ik heb mijn eerste zelfhulpboek gekocht! Het heet 'Stap voor stap je depressie te lijf'. Op het omslag staan géén foto's van de auteurs, zongebruinde botox-glimlachende Amerikaanse hoogleraren Michael E. Addis en Christopher R. Martell (als dat geen pseudoniemen zijn, weet ik het niet meer), maar een stapel gladde, ronde stenen. Heel symbolische stenen, waarschijnlijk.
Twaalf zijn het er niet, maar stappen zijn het zeker. Er staan dingen in als: "Ben je een mislukkeling omdat je je zo voelt? Absoluut niet. Mensen kiezen er niet voor om zich depressief te voelen." En, voorbeeld 1: "Robert had altijd van lange wandeltochten, muziek en lezen gehouden, maar al die activiteiten konden hem nauwelijks meer boeien."
De psychiater besteedde een paar weken geleden veel aandacht aan die vraag: of ik minder plezier beleef aan zaken waar ik normaal gesproken blij van word - een belangrijk symptoom bij depressie. Dan kom ik steeds terug op allerlei dingen die ik normaal gesproken inderdaad leuk vind, en die ik door de MS gewoon niet meer kan doen: fietsen door de stad, op kampeervakantie met zoon F., kajakken over ijskoude smeltwaterriviertjes, koken, rondslenteren op koninginnedag en biertjes drinken op straat. Gaat allemaal niet meer. "Maar áls je zoiets doet", drong hij aan, "vind je het dan nog net zo leuk?" Moeilijke vraag. Naar de film gaan, bedacht ik aarzelend. Dat doe ik nog af en toe, en dat vind ik dan ook nog steeds heel leuk. Dat werd weer een vinkje minder.
Vandaag was ik voor de tweede keer bij de psycholoog bij wie ik de 'cognitieve gedragstherapie' doe, mét dat sfeerverhogende boek dus. Ik moet af en toe al erg mijn best doen om de Amerikaanse positieve praat ("In plaats van de hele avond op de bank tv te kijken, ging Lucia korte verhalen schrijven, en ze merkte dat ze daar veel minder depressief van werd") op waarde te schatten. En het helpt niet echt als de psycholoog óók weer begint over belasting en belastbaarheid, dat ze vraagt 'wat nu precies mijn hulpvraag is', en benadrukt 'dat het belangrijk is om haalbare doelen te stellen'. Na dat soort obligate therapeutenpraat heb ik het wel even gehad met de cognitieve gedragstherapie.
Maar allez, kom op, een zelfhulpboek werkt alleen als je er heel veel in leest, de oefeningen braaf maakt en gedragsexperimenten aangaat als die worden aangeraden. Korte verhalen schrijven dus, of op zijn minst deze blog. En naar de film: direct vanavond naar 'Les adieux à la reine' in het nieuwe Eye. Tamelijk slecht, maar ik word daar toch onverminderd blij van. 'Ontspannen 8, vrolijk 5', schrijf ik op mijn verse activiteitenvolgkaart.
