Vanmorgen met de auto naar mijn werk gegaan, parkeerplekje vlak voor de deur van de Leipziger – en die ligt zeer centraal in de stad. Fluitend naar mijn werk, het aantal stappen kun je op die manier verwaarlozen. Vierënhalve liter vla bij me, nieuwe collega Mark had me gebeden en gesmeekt of ik dat alsjeblieft uit Nederland mee wilde nemen. Rare jongens die Germanen. Maar hij was heel blij met zijn vanille-, chocolade- en hopjesvla.

Interessant is hier, dat tijdens de ochtendvergaderingen heel uitgebreid wordt stilgestaan bij de krant van gisteren. Die van vandaag dus eigenlijk. Welke stukken waren geslaagd, welke konden beter, welke koppen konden echt absoluut niet. De fouten, ook de kleintjes, worden allemaal aangestreept, in een virtueel staafdiagram verwerkt en de verantwoordelijken daar weer met de neus opgedrukt. Werkt goed, maar kost tijd natuurlijk: vandaag zeker drie kwartier, met de halve redactie.  

Opmerkelijk is ook dat de redactiechef, of de coördinator van de dag, zelf de pagina opmaakt. Uurtje knallen, kunstbijlage staat klaar. Het zou volledig tegen het zere been zijn van professionele opmakers die ik uit Nederland ken, die zo’n pagina zorgvuldig visueel uitbalanceren. En terecht – het ziet er hier soms matig of in elk geval heel standaard uit. Maar de snelheid waarmee het hier gaat, zonder dat je voortdurend hoeft te overleggen en bij de opmakers op je beurt hoeft te wachten, is wel verhelderend.

Middags vertel ik mijn collega’s dat parkeren in Amsterdam vijf euro per uur kost. Verbijsterde reacties natuurlijk, altijd prijs. “Als je hier voor de deur de hele dag niet betaalt, is de boete maar tien euro!” roept iemand. Hier voor de deur? Betalen? Ik heb geen parkeermeter gezien! Auto stond er om 19:00 gelukkig nog braaf bij, zonder boete.