Een week van grote somberte, die ik voornamelijk in bed heb doorgebracht, tv-series kijkend op mijn iPad. En niet eens goede - geen Killing, 24, Mad Men of The Soprano's, maar RTL-series. Help, mijn man is klusser, Echt Scheiden, Britt en Ymke, Herrie in de keuken, dat werk. Vrijwel achter elkaar 63 afleveringen Topchef, dan moet je wel ver heen zijn.
Een fascinerend programma trouwens. Er worden marshmellows van bleekselderij en lolly's van zwezerik gemaakt, die dan wat 'hoger op smaak' moeten. Ze roepen voortdurend 'bon, chef', als ze uitgefoeterd worden. Er zijn koks die glashard beweren: 'ik lus geen kaas', of: 'vis is eigenlijk niet zo mijn ding' - dat zijn dan vaak wel leerlingen, maar toch. Een 19-jarige medewerkster van een fastfoodrestaurant uit Flevoland barst in huilen uit als de kreeft die ze moet bereiden haar heel vuil aankijkt en zijn sprieten beweegt. Ze proeven hun gerechten vaak, met hun vingers waarmee ze ook het parelende zweet van hun voorhoofd wissen en hun neus afvegen. Dat hoort zo. En ze smakken er ook graag luid bij.
Nu pas begrijp ik goed hoe moeilijk het is iets eenvoudigs te doen als opstaan, de telefoon opnemen of een kopje thee zetten, als je zo down and out bent dat Topchef het hoogst haalbare lijkt. Mijn werkboek 'gedragsactivatie bij depressie' heb ik nu echt nodig, maar verder dan van een afstandje kijken naar dat boek kom ik niet. Activiteitenlijstjes bijhouden is nu echt veel gevraagd, laat staan iets als koken, opruimen of werken.
Toch sleep ik me af en toe naar mijn computer om een mailtje te sturen, of een noodzakelijk telefoontje te plegen, en ik merk ook dat dat helpt. Ik laat mijn werk niet helemáál in het honderd lopen, en op het moment dat ik weer afspraken heb, zakelijke en sociale, ga ik toch weer wat doen. En van gezelschap, en zeker van werk, word ik toch weer een stuk vrolijker. Aanstaande zaterdag staan er twee stukken van mij in Trouw, midden in de somberte geschreven en toch best goed gelukt.
Topchef blijft intussen mateloos boeien. Vanavond finale: Tamara, Renske, Willem en Anne strijden om de hoofdprijs van 25.000 euro in een Vlaams driesterrenrestaurant. Maar ik zal blij zijn als het voorbij is.
