'Is dat niks voor jou, zo'n Canta?', vroeg vriendin S. Best leuke autootjes, heel handig, en je kunt er ook mee balletdansen.
Nou, mij niet gezien eigenlijk, zolang het niet echt nodig is. Mijn scooter werkt nog prima voor mij; als ik het kan betalen zou ik eventueel een keer een auto willen kopen die ik met de hand kan bedienen. Dan kan ik ook naar Rotterdam, om maar wat te noemen; dat is met 40 km/uur over fietspaden toch een eind. Verder ben ik nog steeds bezig met het verkrijgen van een rolstoel, veel goedkoper dan een Canta, die in de eenvoudigste uitvoering twaalfduizend euro kost. En gemeenten zijn niet geneigd iets op vier wielen voor je aan te schaffen als ze je net al zoiets hebben gegeven. Nou ja, gegeven, je begrijpt wel wat ik bedoel.
Links en rechts lees ik natuurlijk over columniste Karin Spaink, die ook MS heeft, al twintig jaar een Canta rijdt (en in voorloper Arola) en een tijdje writer in residence was bij Waaijenberg, het bedrijf dat de Canta maakt. Ik koop haar boek, De benenwagen, en raak na een paar bladzijden toch onherroepelijk gecharmeerd door het vehikel. De vaktrots van de makers is hartverwarmend. De Canta's zijn allemaal tailormade: er komt geen lopende band aan te pas, alles wordt precies aangepast aan de bestuurder, die misschien met zijn linkerelleboog wil toeteren of met zijn rechterpink remmen. Wat me zeker ook voor het bedrijf inneemt is dat er drie Henken werken die Henk 1, Henk 2 en Henk 3 genoemd worden. En dat ze op hun vrije avonden een 4x4 Canta bouwen met twee motoren, die bij een wedstrijdje alle grote terreinwagens achter zich laat.
De verhalen over de Canta in het buitenland zijn ook aanstekelijk. Babs Götte rijdt met haar Caatje naar Santiago de Compostela en daarna door naar Zuid-Spanje, Italië, Griekenland, Kroatië. Karin Spaink zelve zie je met haar Canta voor de Brandenburger Tor en bij de Poolse grens. Een Griekse rolstoeler inporteert een inrij-Canta (die door zijn achterwielen kan zakken en waar je met je rolstoel in kunt rijden); bij panne mailt zijn garage een foto van het onderdeel naar Waaijenberg, zodat het nieuwe vanuit Nederland (het enige land ter wereld waar dergelijke autootjes gemaakt worden) opgestuurd kan worden.
's Avonds ga ik met S. naar het Nationale Canta-ballet, een samenwerking van een choreograaf en dansers van Het Nationale Ballet, en een heleboel Canta's die bestuurd worden door Nel, Ruit, Toon, Loes, Rudolf, Anniebartje en vele anderen. Een circusachtige voorstelling in de ronde Gashouder van de Westergasfabriek, waarbij de autootjes allerlei figuren rijden, baltsend om elkaar heel draaien, toenadering zoeken tot elkaar en de dansers, toeterend in de file belanden en als racewagens een parcours afleggen. Mooi vind ik de autootjes nog steeds niet, maar lief, stoer en ontroerend zeker.
Voorlopig nog geen Canta voor mij, maar als het ooit zo ver komt, zal ik ervan gaan houden.
