Mijn rijtest is niet bij het CBR, in Amsterdam-West, waar op sommige momenten alleen maar lesautootjes rijden, maar ergens in Amsterdam-Zuidoost, bij een bedrijf dat ook auto's aanpast. Dat is handig, want ik wil na afloop natuurlijk direct informatie inwinnen over wat en hoe en welke auto, maar een beetje vreemd is het eigenlijk wel. Het CBR moet toch een volledig onafhankelijk instituut zijn, zou ik zeggen, en zich niet voor het karretje van de commercie... ach, ik vind het allang best.

Een echt examen is het niet, want ik heb mijn rijbewijs al eens gehaald, maar een beetje spannend vind ik het toch wel. Een typisch bedrijventerrein in Zuid-Oost, en dan zo'n grijs gebouw met glazen wanden, een balie, ordners, mannen met overhemden en stropdassen en hier en daar een grote plant. Rijinstructeur Maurits is er al, met zijn mooie autootje met hulpstukken, maar ik mag nog even wachten aan een tafeltje waarop thermoskannen met oude koffie staan. Er loopt een vrouw van mijn leeftijd langs, met een rollator, die ik ergens van ken. Ik heb een paar weken geleden bij haar in de auto gezeten, of zij bij mij, bij het wisselen van de rijles. We begroeten elkaar vrolijk; ze is net geslaagd en heel tevreden.

De examinator is niet echt een examinator, want dit is tenslotte geen echt examen, maar hij ziet eruit als een archetypische examinator en het gaat verder ook bijna precies zo. Ik hoef goddank niet achteruit in te parkeren, dat vond ik met twee handen al moeilijk. Wel testen ze met een apparaat hoeveel kracht ik in mijn armen heb - daar is weinig aan veranderd, hoewel ik niet meer zulke armspieren had als toen ik de chocalho de platinelas speelde in een Braziliaanse sambaband. Ik moet een noodstop maken met mijn rem-aan-het-stuur, een beetje toeren door de Bijlmer, een heel klein stukje snelweg nemen. En rotondes natuurlijk. Veel rotondes.

Met een rood hoofd van inspanning zet ik de auto weer in de garage. Natuurlijk ben ik geslaagd! Mijn rijbewijs A raak ik nu wel kwijt, daar had ik nog niet bij stilgestaan, maar de examinator lijkt het niet verantwoord dat ik motor blijf rijden. Nou heb ik al lang niet meer op een serieuze motor gereden, maar het is ook het einde van mijn mooie lichtgroene Vespa LX 125, en dat gaat me toch heel even aan het hart. Niet lang, want nu ga ik eindelijk die rode BMW aanschaffen. Of iets anders, wat wel binnen mijn budget past.

De vrouw met de rollator zit nog aan het tafeltje met oude koffie, te wachten op haar Connexxion-busje - reden te meer om snel zelf een auto te willen hebben. We zitten nog even te praten, zij heeft ook PP MS, nog maar sinds een half jaar, en is ook zzp'er. Lotgenoten dus, in meerdere opzichten, maar vandaag vooral omdat we ons nieuwe rijbewijs hebben gehaald.