Zoon F. heeft vriend T. op bezoek, mét zijn ouders, en we gaan naar Tibidabo, een ruim honderd jaar oud pretpark op een heuvel tegen de stad aan. Er is een achtbaan, een wildwaterbaan, zo'n boot die heen en weer zwaait op een manier waarop je al misselijk wordt door ernaar te kijken, er zijn botsauto'tjes en hamburgers, maar er is ook een heel ouderwetse draaimolen, een zweefmolen en een heel zoet rood vliegtuigje dat aan één arm echt door de lucht vliegt en dat begin twintigste eeuw een sensatie moet zijn geweest. En er is uitzicht over de stad, kortom, we gaan het gewoon proberen.

Het is een eindje weg, maar het gaat eigenlijk heel goed: twee metro's en daarna een bus die stampvol zit maar een knop heeft die een heuse hellingbaan in werking stelt, die langzaam en met vriendelijk gebrom uitschuift. Het is de eerste keer in Barcelona dat ik in een bus zit, maar ze schijnen dit allemaal te hebben. In een minuut of twintig slingeren we de heuvel op.

Toegang tot het park kost €28,50, stevig aan de prijs, maar daarop was ik voorbereid. Op de website heb ik gezien dat je korting krijgt bij aantoonbare invaliditeit van meer dan 33 procent: "People certified with at least a 33% degree of disability can enjoy the park with an 80% discount on the park entrance fee". Ik vraag me af wat ze precies onder dat 'certified' verstaan en of dat percentage hier op je 'carnet de discapacitat' staat - en hoe ze dat eigenlijk berekenen? Nou ja, keuringsartsen voor de WAO of WIA doen in Nederland ook niets anders.

Ik hoef bij binnenkomst niets te bewijzen; iemand anders in het gezelschap kan als mijn begeleider gratis mee, en ik kan rustig en soms met voorrang in alle achtbanen stappen. Voor zover ik er in durf.