Buitenlanders die in Spanje wonen, hebben een NIE-nummer nodig, een Número de Identidad Extranjero. Zo'n NIE-nummer is verplicht als je langer dan drie maanden in Spanje bent, bovendien heb je het nodig voor allerlei belangrijke zaken zoals het kopen van een huis, het starten van een bedrijf of het nemen van een abonnement voor een mobiele telefoon.
Nou gaan we hier voorlopig geen huis kopen of een bedrijf beginnen en zelfs aan een Spaans mobieltje heb ik nog niet echt behoefte. Maar ja, zo'n NIE-nummer schijnt verplicht te zijn, bovendien heb ik gelezen dat kinderen daarmee gratis met het openbaar vervoer kunnen, en waarschijnlijk kan ik dan als rolstoeler ook aanspraak maken op een officieel 'carnet de discapacitat' met bijbehorende privileges.
Als EU-burger is het verkrijgen van een NIE-nummer héél gemakkelijk, zo is me van allerlei kanten verzekerd. Je meldt je met je paspoort bij een plaatselijk politiebureau, en dan krijg je het direct mee.
Dat laatste, dat geloofde ik al direct niet helemaal, maar toen we hier in mei waren, besloot ik toch maar eens langs dat kantoor te gaan. Met de taxi (toen deed ik alles nog met de taxi) ging ik naar het adres dat ik op internet had gevonden. Daar bleek inderdaad een rij voor de deur te staan waar ik keurig in ging staan, maar binnen vijf minuten kwam iemand me vragen wat ik kwam doen, en vertelde me dat dit niet meer het adres was waar je een NIE-nummer kon verkrijgen. Hij gaf me het nieuwe adres - aan de andere kant van de stad - waar ik weer met de taxi heenging. Een soldaat-achtige agent voor de deur vertelde me daar vriendelijk dat het te laat was voor een NIE-nummer - het was een uur of half twaalf. Ja, maar het loket was maar tot 14:00 uur open, en met wachten en alles.. ik moest maar een keer vroeg terugkomen, om half negen 's morgens bijvoorbeeld.
Verbaasd was ik niet, boos ook niet. Het gaat altijd zo met dit soort instanties. Voorlopig vroeg er niemand om dat nummer - ook de school van F. bijvoorbeeld niet, en we wachtten er nog maar even mee.
Maar nu we hier echt wonen gaan we nog eens langs op de Rambla de Guipúzcoa, om 9:15 staan we voor de soldaat, die ons verwijst naar een loket. Of we een afspraak hebben, vraagt de jongen erachter. Nee, maar die willen we graag maken, antwoorden we nog heel vriendelijk. We moeten eerst een afspraak maken, via internet, zegt de jongen, en geeft ons een briefje bij welk webadres we dan moeten zijn, en waar we vervolgens op moeten klikken. Ik begrijp iets niet helemaal en stel nog een vraag. Niet duidelijk kennelijk, want hij rolt met zijn ogen gebaart, alsof hij op een toetsenbord tikt en schreeuwt alsof ik half doof ben. Een AFSPRAAK! Op de COMPUTER!! Op INTERNET!!!
Thuis bestuderen we de website: www.seap.minhap.gob.es. Die ziet er nog niet eenvoudig uit. (Wordt vervolgd)