Tegen negen uur 's morgens ben ik in het Erasmus - erg laat voor mijn doen, maar ik heb vandaag een betrekkelijk rustige dag met alleen het infuus, geen verdere onderzoeken. Ik meld me altijd eerst bij de verpleegkundigen van dienst: de empathische verpleegkundige die me vanaf het begin begeleidt, en een collega die het nu af en toe overneemt. Een vorige keer nam zij me bloed af en toen zei ze dat ik dat niet aan de artsen moest zeggen, want dat zij dat officieel niet mochten doen. Dat ze me toch prikte, was omdat ze dat vak nou eenmaal af en toe graag bijhield, en dat ik het niet tegen de artsen mocht zeggen was omdat het niet de bedoeling was dat ze dat er als officiële taak bij zouden krijgen, want ze hadden al genoeg op hun bordje. Een interessant inkijkje in het getouwtrek over de werkverdeling op de afdeling, al is het natuurlijk een beetje vreemd om daar op die manier bij betrokken te worden. Maar goed, dat bloed zat keurig in de buisjes en ik liet het er maar bij.
Vandaag hoeven ze me niet te prikken, mijn urine te onderzoeken of mijn tijd op de 7,5 meter te klokken, maar ze vragen zoals gebruikelijk wel hoe het gaat en of er nog veranderingen zijn opgetreden. Die zijn er, maar niet ten goede. Die Sirdalud, dat andere medicijn dat ik kreeg om de spierspanning en verkrampingen in mijn been te verminderen, daar ben ik alweer snel mee opgehouden. Ik moest met een heel lage dosering beginnen en het dan in drie keer ophogen, maar ik werd bij de eerste ophoging al zo beroerd dat ik er na een dag mee ophield. Een spierverslapper verslapt je spieren, nogal logisch, maar ik had het gevoel dat hij elke spier in mijn lichaam verslapte behalve die waar het om gaat: die in mijn benen. Duizelig, pijn in mijn buik, doodmoe, ik had een stuk of vijf bijwerkingen uit de bijsluiter, die er zeker twintig noemde.
Dat ik ermee ben opgehouden begrijpen ze natuurlijk wel, wat vervelend nou zeg, hè. En of ik weleens acupunctuur geprobeerd heb, vraagt de graag-maar-liever-niet-officieel-prikkende verpleegkundige. Nee, eigenlijk niet. Waarvoor zou ik me bij een acupuncturist precies moeten laten behandelen? Nou, voor die beenkrampen. En voor de buikpijn. Enne, slecht slapen. Eigenlijk wel voor een paar dingen, vindt ze. Ze is de eerste persoon in een ziekenhuis die me acupunctuur aanraadt en ik kijk er wel een beetje van op. Meestal zijn dat strikt gescheiden werelden die nauwelijks naar elkaar kijken of zelfs uitgesproken vijandig tegenover elkaar staan. Maar haar mening is waarschijnlijk ook niet die van de neuroloog.
'Je moet er natuurlijk wel een beetje in geloven', vult de empathische verpleegkundige aan, maar de andere bestrijdt dat vol vuur. 'Welnee. Dat werkt gewoon hoor, die meridianen lopen echt door je lichaam en een heleboel ziektes en kwalen zijn met acupunctuur prima te genezen.' De empathische kijkt een beetje twijfelend en zegt: 'Ja, dat is natuurlijk wel zo.' Als het níet werkt, komt dat dan omdat ik niet genoeg geloof? vraag ik, maar neee, dat is natuurlijk niet zo, roepen ze beiden.
Of ik erin geloof weet ik niet, en het lijkt me ook helemaal niet interessant. Als het maar helpt.