Zoon F. gaat op schoolkamp, een paar dagen naar de Pyreneeën, en wij nemen onze kans waar om even naar Madrid te gaan. Met de hogesnelheidstrein ben je in 2 uur en 45 minuten 650 kilometer verder, je hebt twee keer zoveel beenruimte als in een vliegtuig en de koffie moet je weliswaar zelf halen in een heuse restauratiewagen, maar die is dan ook best draaglijk van smaak en temperatuur. Het is ook twee keer zo duur als met het vliegtuig, dat wel, maar dáár moet je dan weer anderhalf uur van te voren aanwezig zijn, en met bus of taxi naar de verschillende luchthavens. Met de trein hoef je helemaal niet vroeger te komen, waardoor we op de heenweg onze trein nog bijna missen. Dat heb je dan weer.
Twee uur en drie kwartier, dan ben je nauwelijks in je nieuwe boek begonnen. Ik heb ineens weer behoorlijk wat werk voor Trouw - ik maak deze zomer een serie interviews met schrijvers van familiegeschiedenissen. Vlak voor Madrid had ik nog drie stukken af te ronden: twee in de serie 'Mijn boekenkast' en de eerste 'Familiegeschiedenissen'. Helemaal tegen mijn voornemens in heb ik mijn laptop meegenomen naar Madrid; op de iPad heb ik het tweede boek staan dat ik nu moet lezen. (Totaal geen tijd gehad voor blogs dus, ook daardoor.)
Met de trein kom je middenin de stad aan, maar wat ik totaal niet had verwacht bij de hoofdstad, een stad van 4,5 miljoen inwoners, brede allees, grote musea, ministeries en grote overheidsdiensten: bijna alle metrohaltes hebben hier doodshoofdjes: geen lift of roltrap. In het centrum van de stad eigenlijk allemaal. Treinstation Atocha heeft een lift, maar vervolgens krijg je zeven haltes doodshoofdjes, waardoor je vier overstapmogelijkheden niet kunt nemen. Chueca, Sevilla, Gran Via, alle haltes in de buurt van ons hotel zijn voor mij onbereikbaar.
No go dus helaas, de metro. Maar die paar dagen dat we in de stad zijn, blijven we toch grotendeels in het centrum en willen we natuurlijk ook veel rondlopen en rondkijken. De binnenstad heeft zoals in de meeste steden een overzichtelijk formaat, dus dat gaat best. Wel zijn sommige straten erg steil, maar ach, daar kan Madrid weinig aan doen. Helaas hebben de stoepen niet allemaal van die mooie 'rampitas' zoals in Barcelona. Het is hobbelen en bobbelen over randjes en door kuilen. De stad is sowieso slechter onderhouden dan Barcelona, valt me op. Daar kan Madrid misschien wél wat aan doen, maar ja, je hebt er ook geld voor nodig en dat wordt hier kennelijk aan andere dingen besteed.
Madrid heeft een paar geweldige kunstwerken en een paar ervan bekijken we uitgebreid. Picasso's Guernica in Museo Reina Sofia, en het geweldige schilderij Las Meninas van Velazquez in het Prado. Picasso heeft dat op tientallen manieren nageschilderd, en dát is weer te zien in Barcelona.
Woensdagavond belt F., we hadden dat helemaal niet verwacht en zijn een beetje geroerd. Hij heeft het leuk, het eten is best lekker, het regent af en toe flink en ze slapen weinig. Klinkt als een echt kamp. Later blijkt dat het bellen verplicht was. We hadden het kunnen weten maar we vinden het alsnog heel erg lief van hem. Weekhartige ouders.
