Na veel vijven en zessen besluiten we in de meivakantie een paar dagen naar Parijs te gaan. F. heeft net Cito-toets gedaan en wil graag de Eiffeltoren zien. Daar ben ik ook nog nooit opgeweest, en dat lijkt me best leuk. Van een vorige keer in Parijs - ik had wel al MS maar nog geen rolstoel - herinner ik me eindeloze stukken lopen, ook en vooral in de metro. Liften heb ik daar niet gezien, maar ik lette er toen ook niet zo erg op. Met de taxi was alles ook heel ver, het is natuurlijk een enorme stad. In de musea zal alles wel prima geregeld zijn, maar de bestrating.. ik herinner me keitjes, steentjes, kinderhoofdjes. Om niet te spreken van de  bergen die je ineens in de stad kunt aantreffen. Nou goed, we zullen zien. In Parijs zullen ook wel mensen met rolstoelen zijn, en die zullen toch ook niet uitsluitend achter de geraniums zitten. 

Een handig kaartje zoals in Barcelona, met doodshoofdjes op de haltes zonder lift, heb ik nog niet gevonden. Er zijn ingewikkelde lijsten waarop de haltes op alfabet staan aangegeven en waarop je allemaal rolstoelgerelateerde informatie kunt vinden: is er een lift, hoe groot is de afstand tussen perron en trein, zijn er treden op de overstap-route.

De ergotherapeut die langskomt om mijn rolstoel onder de loep te nemen, vertel ik dat ik daar Parijs ga, en dat de metro daar volgens mij best een uitdaging is. "Parijs is verschrikkelijk", zegt hij onmiddellijk. "De metro, maar eigenlijk alles is daar heel ingewikkeld met een rolstoel. Het is natuurlijk een geweldige stad, voegt hij er snel aan toe. Maar een uitdaging."

We gaan het allemaal uitvinden. We gaan met de Thalys, de enige rolstoelplaatsen zijn in de eerste klas dus daar moeten we helaas zitten. Gisteren heb ik gebeld met 'NS-assistentie', en ze gaan keurig een ramp voor me neerleggen om de trein in te rollen. Ook in Parijs. Ook op de terugweg. Zeggen ze. Ik ben benieuwd! En ik heb er ook veel zin in.