Volgens mijn huisgenoot heb ik misschien wel helemaal geen ms. Dat kan best een uitvinding van dokters zijn, en het kan heel goed dat onderzoek over tien jaar uitwijst dat ms helemaal niet bestaat, en dan zou ik al die tijd met een non-existente ziekte rondlopen! Ik had toch nergens last van? O, wel? Nou, de huisgenoot zag er niks van, en vond het allemaal een kwestie van perceptie. Als je zelf denkt dat je ziek bent, bén je ook ziek, dus je moet gewoon denken dat je dat niet bent.

Honderd procent orenmaffia, allang en afdoende weerlegd door Karin Spaink, maar leg dat een Iraanse microbioloog in Leipzig maar eens uit. Ik kwam er niet uit en liep weg.

Ik heb dit soort gesprekken al talloze keren meegemaakt. Het is ongelofelijk wat een rare, domme en botte dingen mensen kunnen uitkramen over ziekte. En ik heb ook allang gemerkt dat het heel weinig zin heeft om er hard tegenin te gaan. Voor je het weet zit je uit te leggen hoe zielig je bent, bovendien is het net zo min zinvol een gelovige te vertellen dat god niet bestaat, als een verstandelijk gehandicapte uit te leggen hoe zelfs maar de kleine stelling van Fermat in elkaar zit.

Het lastige is, dat ik er toch steeds zo kwaad over maak, als mensen dit soort taal uitslaan. Ik vind het kwetsend en vernederend en vind het gewoon onacceptabel dat iemand die de kleine stelling van Fermat mij heel wat beter kan uitleggen dan ik hem, zulke idiote dingen zegt.

Wat moet je daar nou aan doen? Gewoon niet boos om worden, erom lachen, over iets anders beginnen of de persoon in kwestie scharen onder de mensen om wie je met een boogje heen moet lopen? Maar hoe doe je dat? Ik vind dat nog niet zo makkelijk. En het zijn er best veel, bovendien: helemaal niet leuk om die allemaal af te serveren. Heel graag tips en ideeën, echt, ik snak ernaar.

Een stuk leuker was de persconferentie van Neo Rauch in het Museum der bildenden Künste vandaag, en de voorbezichtiging van de dubbeltentoonstelling 'Begleiter', met 120 schilderijen, verdeeld over Leipzig en München. Rauch is geboren in Leipzig en de voorman van de 'Neue Leipziger Schule' die een paar jaar geleden stevig hypte en nog steeds overal ter wereld kunstliefhebbers in extase brengt. Hij is ook bijna hoogstpersoonlijk verantwoordelijk geweest voor de opkomst van Leipzig als jonge hippe kunstenaarsstad, met de Spinnerei, het oude fabrieksterrein waar hij nog steeds zijn atelier heeft en intussen honderden andere kunstenaars, ateliers en bedrijfjes zijn neergestreken, als excentrisch middelpunt. Ze pronken dus graag met hem in Leipzig.

Hij maakt bizar en fascinerend werk, Neo Rauch, grote doeken met sociaal-realistische elementen die regelrecht uit de heilstaat lijken te komen, maar tegelijkertijd heel surrealistisch en vervreemdend zijn. Ernstig, zeg maar rustig: zwaar op de hand; er kan geen lachje van de verwrongen gezichten af en zelfs het kleurigste rood wordt een angstaanjagende, bloederige tint.

En hij praat prachtig, een beetje zoals hij schildert: zorgvuldig, ernstig, bijna dichterlijk. Alleen heb je voortdurend het gevoel dat als hij niet rustig de tijd kan nemen voor een antwoord (en die neemt hij bij dit soort gelegenheden niet), hij liever dan maar niks zegt. Bij een persconferentie waar de journalisten over elkaar heenbuitelen met camera's en uiteenlopende vragen komt hij dan vaak niet verder dan: "Ich glaube nicht, daß ich diese Frage beantworten kann". Als eenvoudige stukjessnijder is het dan heel moeilijk werken, maar het neemt me wel voor hem in.

Ik begeleidde vandaag het video-team van de LVZ, wat inhield dat ik bagels en koffie haalde (jaja, en dan maar blijven volhouden dat je geen stagiair bent, maar een volwaardige Gastredakteurin) en heel af en toe iets zei over het beeld dat we hadden, en hoe ik dacht dat we dat konden gebruiken. Het leverde me een rol op van figurant in het filmpje dat we aan het eind van de dag geproduceerd hadden. (zie hierboven)

Overigens was ik gisteren bij kunstenares Elena Kozlova, van wie ik laatst in een onverantwoordelijke opwelling een schilderij heb gekocht, en dat was minstens zo interessant. Zij woont en werkt in Leipzig en heeft aan de HGB (Hochschule für Grafik und Buchkunst, klinkt erg grafisch maar is 'gewoon' een kunstacademie) gestudeerd in de tijd dat Neo Rauch daar lesgaf. Ze was aanvankelijk vol bewondering voor zijn werk, maar zei dat de meeste kunststudenten op die school na twee jaar de Leipziger Schule niet meer konden luchten of zien. Je krijgt waarschijnlijk ook een vreemd soort verhouding. Veel (aankomende) kunstenaars komen deels naar Leipzig vanwege die Neue Leipziger Schule, misschen hopend mee te liften op het succes van Neo Rauch c.s. Maar je kunt in Leipzig geen kunstenaar meer zijn, en zeker niet aan de HGB, zonder je op een of andere manier te verhouden tot die groep.

Het is overigens ook niet helemaal goed gegaan, met dat lesgeven van Rauch daar; de Frankfurter Allgemeine publiceerde er in juli 2008 een inzichtgevend artikel over.

Koslova maakte het beeld 'Vollblutmaler' (zie links), dat nu tentoongesteld is in de Kunsthalle der Sparkasse, bij de tentoonstelling 'Die Dinge des Lebens'. Daar zit iets van haar kritiek in - 'Vollblutmaler' werd, toen zij aan de HGB studeerde, de term voor de maat der dingen die Neo Rauch c.s. vormden. 

Ook een mooi werk hoor, jammer dat ik geen groter huis heb. Maar met mijn impulsaankoop ben ik ook erg blij. Het heet alleen Ohne Titel en dat vind ik wel weer jammer. Als je vier maanden met een werk bezig bent, mag het toch best iets meer zijn.