"Mama, sommige kinderen zeggen dat de tandenfee niet bestaat. Maar dat de ouders de tand weghalen en geld onder het kussen leggen. Is dat zo?"
De vraag overdondert me, hoewel ik wist dat hij eens zou komen. Het is al lang geleden dat de laatste nachtelijke ruilhandel heeft plaatsgevonden. "Nja. Dat is een kwestie van geloof, geloof ik. Wat denk je zelf?"
"Ik denk wel dat de tandenfee bestaat. Want jullie zouden nooit zomaar 50 cent onder mijn kussen leggen. Aan de andere kant: hoe komt die fee dan binnen? En wat moet ze met al die tanden?"
Ik denk nog even na en hak dan de knoop door. "Je hebt gelijk. De tandenfee bestaat niet echt. Het is een traditie, dat kinderen hun tand onder hun kussen leggen, en dat ouders er dan een muntje voor in de plaats leggen."
"Dus jullie vonden 50 cent wel een redelijk bedrag voor een tand?"
"Ja."
"En heb je al die tanden nog?"
"Er zijn er een paar verdwenen. In een vakantiehuisje onder het bed bijvoorbeeld: die heb ik nooit kunnen terugvinden. Maar ik heb een potje met een paar tanden, ja."
"Mag ik ze zien?"
"Natuurlijk."
Gelukkig heeft hij nog niet naar Sinterklaas gevraagd. Maar dat gaat tegen de herfst zeker gebeuren. Ik zie ertegenop maar ben ook opgelucht: het heilige en ook enigszins angstaanjagende geloof gaat toch vanzelf barstjes vertonen.
