Connexxion Aanvullend Openbaar Vervoer, ook als het gewoon goed en op tijd werkt, blijft het elke keer weer een belevenis. Na etentje bij vrienden prima op tijd opgehaald in Nieuw Sloten. Met zo'n grote witte Mercedesbus waar acht mensen of vier rolstoelers in kunnen, stug in de veren, in een noodgang jakkeren door de stad. "Op zondag kan dat wel." De TomTom is een goed ding, voor vrouwen of watjes, maar niet voor deze chauffeur. Hij kan de Osdorper Ban ook zonder wel vinden. Hij moet dan wel drie keer uitstappen om naar de nummers op de flats te kijken en nummer 665 te vinden. Daar aangebeld blijkt de persoon al tien minuten geleden opgehaald. Verder dan maar, full speed over de verkeersdrempels naar het Surinameplein, daar opnieuw zoeken naar het huisnummer, intussen bellend met de mevrouw die daar opgehaald wil worden ("ik sta in een minuutje voor de deur") en in hoog tempo tussen auto's, trossen fietsen en paaltjes die enorme bus wenden en keren. Een oudere dame stapt in, die de chauffeur wel blijkt te kennen ("Jij woont toch ook in Noord?" "Inderdaad, buurvrouw, in de Meeuwenlaan. Boven dat restaurant, dat ene, weet je wel?" "O ja, daar woont m'n zus ook, nou ja, daar om de hoek."). En verder naar de Witte de Withstraat. Daar is alleen half op de trambaan te parkeren, en de chauffeur vraagt zich af hoe van deze bovenwoningen een rolstoel naar beneden kan komen, zoals hij heeft doorgekregen. Na een tijdje komt een jonge, mooi opgemaakte Surinaamse dame naar buiten. Het duurt nog even, en nee, er komt geen rolstoel mee. "Nou, dat is een stevige dame", zegt mijn buurvrouw uit Noord, als we eindelijk iemand de trap af zien komen. Dat is een understatement. Van de portiektrap komt heel langzaam en moeizaam een nog niet zo oude mevrouw van zeker 150 kilo naar beneden gestrompeld. Ze hijst zich hijgend de bus in, die beweegt alsof ie op volle zee is. Daar blijkt dat ze niet in de stoel past; er is te weinig ruimte tussen de stoelen. De chauffeur klapt een andere stoel uit, maar daar is geen gordel. Op weer een andere stoel is de gordel te kort. "Het lijkt mij erg link hoor", zegt buurvrouw uit Noord. "Zonder gordel. Als je ineens moet remmen." Maar de stevige dame zit stevig, die verplaats je niet zomaar meer. De chauffeur twijfelt. Als er iets gebeurt, is hij natuurlijk verantwoordelijk. Hij haalt zijn schouders op en trekt plankgas op in zijn één. De motor kreunt. De stevige dame maakt grapjes en buurvrouw uit Noord vertelt over de ijswinkel in de Spaarndammerstraat, die er nog steeds is, en dat dat komt doordat zij er als kind altijd ijsjes haalde op zondag.
Nou, dan gaan we nu iemand ophalen in Haarlem, zegt de chauffeur. Nee toch, roepen we allemaal. Maar het is natuurlijk een grapje. Busjeshumor, zeg maar.
