De arbeidstherapeut heeft een oorringetje dat in zijn oorlel zit en niet erdoorheen, als je begrijpt wat ik bedoel. Zo'n ring die het gaatje in je oorlel oprekt. Meestal vind ik zoiets er tamelijk angstaanjagend uitzien, maar dit is een heel vriendelijk en bescheiden dingetje. Misschien gaat zoiets in fases en heeft hij over een paar jaar een gat in zijn oorlel waar je een rijksdaalder doorheen zou kunnen steken, als je er een zou kunnen vinden. Maar ik denk dat hij het precies zó laat. Heel mooi.
Zelf is hij ook heel vriendelijk en bescheiden, en efficiënt: hij stelt geen vraag te veel en laat onmiddellijk weten dat we het uur dat is ingepland niet hoeven volmaken als dat niet nodig is. Ik ontspan me enigszins, want ik heb me na vorige week op het ergste voorbereid bij het tweede deel van dit Traject. Waarom ik mijn werk belangrijk vind, vraagt hij aan het eind van zijn rijtje. Daar hoef ik niet lang over na te denken: "Omdat mijn werk het leukste is wat er is, natuurlijk!" Hij glimlacht en schrijft het op zijn blaadje: 'werk = leukste wat er is'.
Maar de belangrijkste vraag die ik heb, vindt hij toch vrij ingewikkeld. Die luidt: kan ik het risico dat ik op termijn minder of niet meer kan werken, een mogelijke werkgever uit handen nemen? (Of niet ik, maar de overheid of de gemeenschap?) Ik werk nu zelfstandig, maar de kans dat ik op termijn minder of niet meer kan werken, is honderd procent. Dan kom ik, nadat ik mijn spaargeld heb opgegeten, in de bijstand terecht. Als je (gedeeltelijk) arbeidsongeschikt bent, heb ik wel eens gehoord, kunnen bedrijven allerlei subsidies krijgen als ze je dan toch aannemen. Of in ieder geval, dat ze in geval van langdurige ziekte - die is namelijk al een feit - niet voor de uitkering opdraaien waar ik toch al in terecht zou komen.
Dat blijkt toch vooral te gelden voor mensen die een vaste baan hebben gehad en nu in werkloosheids- of arbeidsongeschiktheidsregelingen vallen. En niet voor zelfstandigen, zeker niet zo lang ze nog hun eigen geld verdienen. Maar in plaats van mijn hulpvragen te gaan concretiseren, herformuleren en vastleggen, waarna we afspreken op welke termijn we elkaar weer zullen zien en hoe we dan een volgende stap gaan zetten bij het beantwoorden van deze vragen, gaan we het direct op internet uitzoeken. Het is natuurlijk allemaal toch veel complexer dan ik al vreesde, maar ik weet nu waar ik verder moet zoeken. We zijn een kwartier vroeger klaar dan gepland. We maken geen nieuwe afspraak.
Dat betekent dat ik een half uur moet wachten tot ik bij de ergotherapeut terecht kan, maar dat vind ik niet erg. Aan een tafeltje in de hal maak ik TAPETE tegen zomers, WRANGERE tegen minne2007, BRONCODE tegen radjah3 en twee keer YEN tegen Joy Hope en H-69. Ik word om de oren geslagen met LIMOEN, RICHEL, CUE voor 42 punten, KNEVELEN en QATJE. En een week geleden had ik nog nooit van Wordfeud gehóórd.
