De Personal Shopper belt een minuut voor onze afspraak op, om te zeggen dat ze 'iets verlaat' is. "Ik ben er over ongeveer vijf minuten." Om vier minuten over half elf belt ze inderdaad aan. Ze heet Barbara. En ze wil graag een kopje thee.
Ik merk dat sommige vriendinnen en familieleden het maar raar vinden, dat ik deze dame heb gebeld. Omdat het zo duur is natuurlijk, en omdat ze vinden dat ik kleren kopen ook best aan hén kan vragen. Misschien zien vriendinnen het als een blijk van wantrouwen, dat ik een wildvreemde een klein vermogen betaal om iets te doen wat sommigen van hen heel leuk vinden. Maar ik geloof dat ik zelf een te grote hekel aan winkelen heb om dat aan een ander te vragen. Het is heel veel werk, en in mijn geval denk ik ook tamelijk ondankbaar. Ik vind heel veel niet mooi, om onverklaarbare redenen. Dat lijkt me voor beide partijen niet fijn. Wel heb ik na mijn eervorige blog een paar hele nuttige internetwinkelsuggesties gekregen. En enkele Personal Terug Naar de Shop-Brengers die de pakketten met toch niet zo leuke of niet goed passende kleding naar het postkantoor willen brengen, en die ik zeker ga inzetten.
Barbara is nog langer dan ik en draagt hakken van zeker tien centimeter. Ik kijk natuurlijk direct naar de kleren die ze aanheeft. Die zijn uiterst smaakvol, een beetje té smaakvol naar mijn smaak. Een lange, paarsige, getailleerde jas. Een zwart wollen vestje en een grijze wollen sjaal. Maar goed, het werk van een Personal Shopper is juist het uitzoeken van kleren die bij een ander passen, en niet wat ze zelf mooi vindt. Hoop ik tenminste.
"Vertel eens iets over je privéleven", vraag ze. En: "Hoe zou een goede vriend of vriendin jou typeren?" Over dat soort dingen praten we zeker een uur. En dat terwijl ik dacht dat ik haar zou moeten uitleggen wat voor soort schoenen ik mooi vind, en dat ik wel van felgroen of oranje hou, maar niet van roze en ook niet van bloemetjes. Tenminste niet bij mezelf - bij een ander is het weer een heel ander verhaal.
Halverwege het gesprek vertelt Barbara dat ze zelf reuma heeft. "Dat is natuurlijk iets totaal anders dan wat jij hebt", zegt ze onmiddellijk verontschuldigend. "Maar ik heb stukjes van je blog gelezen en ik herken ook veel dingen. Dat je gewend bent onafhankelijk te zijn, en dat je manieren zoekt om dat te blijven, terwijl je wel hulp vraagt en aanvaardt."
Nou, ja, precies.
In mijn kasten kijken, daar is ze aan het eind van het gesprek hooguit een kwartiertje mee bezig. En dan blijkt dat ze ook in een winkel heeft gewerkt: ze pakt de stapeltjes, bladert erdoorheen, vouwt de T-shirtjes met een snelle beweging in een feilloze vouw - en niet op zijn Chinees.
Binnenkort komt ze langs met een stapel kleren. Natuurlijk zit er wel eens iets tussen wat iemand niet mooi vindt, zegt ze. Maar het streven is, 95 procent in één keer goed te hebben. En de juiste maat en alles. Het lijkt me een onmogelijke opgave, maar als ze dat kan, vind ik duizend euro een schijntje.
