Ik zou graag een jaar in het buitenland willen wonen. Gewoon een jaar ergens anders leven, werken, boodschappen doen. En zoon F. de kans geven een andere taal en omgeving te leren kennen - hoewel hij zich met hand en tand verzet tegen dit plan, voor zover het tot hem gekomen is. Hij wil niet weg uit Amsterdam. En als het per se moet, dan naar België: minder ver van zijn vrienden, en ze spreken er Nederlands.
Het is een kwestie van voor een voldongen feit stellen, zegt vriendin Y., die het net bij de hand heeft gehad. En zo snel mogelijk gaan: hoe ouder kinderen worden, hoe belangrijker hun peers zijn en hoe minder zin hebben ze een jaar met hun ouders door te brengen.
Ware woorden. Vraag is dan nog: waarheen, en wat ga ik er zelf doen, behalve veel geld uitgeven? En hoe beweeg ik me er voort?
Amerika iljkt me geweldig, en is ook tamelijk vriendelijk voor mensen met beperkte mobiliteit. Zolang je kunt autorijden dan. Nadeel is, dat je Amerika nauwelijks in komt als je er niet iets heel duidelijks gaat doen, uitgenodigd bent door een bedrijf of wat ook. Dat wordt best moeilijk.
Duitsland, Frankrijk, Spanje of Italië komen ook in aanmerking. Leuke en interessante landen om een jaar te zitten, zij het dat ik in de meeste ervan eerst een half jaar bezig zal zijn de taal behoorlijk te leren, voor ik er iets zinvols kan gaan doen. Maar dat maakt niet uit.
De mobiliteit is ingewikkelder. In Parijs zie ik mezelf autorijden noch met de Vespa toeren. Italië is daar al geschikter voor, al is het de vraag of je het er levend afbrengt. In Berlijn ligt vijf maanden per jaar sneeuw en/of is het er min 20, wat de Vespa ook al niet erg geschikt maakt. We blijven even hangen bij Barcelona.
Er zijn natuurlijk veel meer opties. Vriendin S. vraagt waarom ik niet naar Zuid-Afrika ga. Ja, waarom niet? Misschien omdat ik er nog nooit geweest ben, maar dat hoeft natuurlijk geen reden te zijn. Oom en goede vriend H. raadt me aan naar India te gaan. "Gewoon in Bombay gaan zitten, en dan iets interessants gaan doen." Dat lijkt hem zelf oneindig leuk.
Ik vraag hem of hij het daar nog steeds leuk zou vinden als hij niet kon lopen. Dat beperkt de mogelijkheden in een stad met 15 miljoen inwoners namelijk aanzienlijk. En de treinen zijn ook niet erg geschikt voor een rolstoel. Na even nadenken zegt hij: "Als ik niet kon lopen, zou ik het geloof ik nergens leuk vinden."
Een plek vinden waar het leuk is, zonder er te hoeven lopen: dat is de kwestie. Niet zoeken naar geschikte steden dus, maar zoeken in je hoofd. En dan maar pijltjes gooien op de wereldkaart.
