De politieagent die mijn aangifte verwerkte, belde direct met de centrale meldingsadministratie om de diefstal door te geven. Hij gaf natuurlijk het kenteken van de motor door, en spelde toen mijn naam. "Charlie Echo Romeo Uniform Tango Tango India", zei hij losjes, terwijl ik hem verbijsterd aanstaarde. Ik ben al jaren gewend aan Cornelis Eduard Rudolf etcetera, maar dit is prachtig. Vooral die dubbele Tango aan het eind, een stuk mooier dan Theodoor. Het blijkt de internationale manier van spellen te zijn die in de luchtvaart en bij de NAVO gebruikelijk is. Maar kennelijk gebruiken Amsterdamse dienders die ook. Cool.
Intussen hoop ik nog steeds heel lichtjes op een wonder, zoals de vorige keer, toen mijn scooter na drie maanden werd teruggevonden. Ik had toen al een andere gekocht, maar was vreselijk blij met het telefoontje van de politie, dat ze hem gevonden hadden en ik hem kon ophalen in Amsterdam-West, met één extra schaafwondje en honderd kilometer erbij op de teller. O ja, en het windschermpje, dat was al eens eerder gestolen - je kunt ze namelijk heel makkelijk losschroeven, en voor vijftig euro verkopen op Marktplaats. Om dat in het vervolg te voorkomen, had ik mijn naam in het schermpje laten graveren, bij het prachtige bedrijf Baumann Graveerinrichting in de Jordaan. Daar hebben ze ooit in al het gereedschap gegraveerd 'Gestolen van Baumann Graveerinrichting'. Maar ik dwaal af. Het gegraveerde schermpje was er, nu ze de hele scooter hadden meegenomen, natuurlijk afgehaald, omdat anders wel heel duidelijk was van wie hij gestolen was. Nou ja, dat is de wet van behoud van ellende. Maar ik verkocht mijn nieuwere exemplaar en reed weer heel tevreden op mijn oude Vespa Prugna.
Zoiets is natuurlijk te mooi om herhaald te worden. Door de portier bij wie ik nog een paar keer heb gevraagd of ze de pincode waarmee ze de beelden kunnen terugkijken al gevonden hebben, word ik elke keer vakkundig afgepoeierd. "Kijk, het gebouw is uit 2003. En het Systeem, dat is dus verouderd. Ik heb al vaak aan mijn baas gevraagd om een nieuw Systeem, maar ik kan wel op mijn kop gaan staan, maar dat helpt niks. Dus ik vind het heel vervelend voor je, wijffie, maar ik kan er effe niks aan doen."
Maar mijn hoofdredacteur, die enigszins geïrriteerd was door dat gedoe met die camera's, waar hij via via van op de hoogte was gesteld, en het ook onverrichterzake had aangekaart bij het hoofd van de Facilitaire Dienst, riep me in het voorbijgaan toe dat ik maar een nieuwe moest kopen. En die declareren.
Een wonder is dat misschien niet, maar een daad van grote klasse is het zeker.
Zondag vlieg ik naar de VS, ik hoop dat ik daar mijn naam een keer moet spellen. Daarna mag ik mijn nieuwe scooter ophalen. Lichtblauw, maar soit.
