Gisteren mijn eerste dag op de beroemde Leipziger Buchmesse, was een redelijke ramp eigenlijk. Vijf enorme hallen vol stands met uitgevers, kranten, interviews en Vorlesungen. Zat na een uur al aan mijn duizend stappen en overal waar ik heen wilde was het stampvol. Naar zoiets moet je eigenlijk met een heel specifiek doel, en dan overal heel vroeg zijn. En ik kan totaal niet kiezen: behalve op het Messegelände zelf zijn er zo'n 2000 Veranstaltungen overal in de stad. Daarbij echt interessante - alleen ken ik de Duitse literatuur en media nog te slecht om die te herkennen.

In elk geval is de prestigieuze 'Preis der Leipziger Buchmesse' gewonnen door Georg Klein, met zijn 'Roman unserer Kindheit'. En dus niet door Helene Hegemann, die met haar 'Axolotl Roadkill' al maanden-, nee jarenlang de mediapagina's van de kranten domineert. Interview Spiegel 2008 bijvoorbeeld, recenter in Die Zeit, of de Süddeutsche over 'das junge Ding'. Omdat ze zestien was toen ze het boek schreef, flinke stukken kopieerde van een blogger ("Het doet er niet toe waar je de dingen vandaan haalt, maar waar je ze naar toe brengt.") en omdat de recensenten (veelal man en 45+) het spannend vinden om de speculeren over de vraag of ze het nou allemaal echt heeft meegemaakt - veel sex, drugs en rock 'n' roll. Dat zij de prijs niet heeft gekregen wordt hier als een puur politiek-correcte keuze gezien, of juist als een erkenning voor 'echte' en niet-gekopieerde Literatuur.

Nou ja. Ben toch ook gewoon benieuwd naar het boek van Klein.

Maar vandaag ga ik naar de presentatie van de autobiografie van mijn oude liefde Nina Hagen, plust een optreden waarbij ze 'singt und liest', en daar verheug ik me verschrikkelijk op. 'Bekenntnisse' heet het boek, al zou je zeggen dat er de meeste verhalen over haar - natuurlijk ook veel sex en drugs en rock 'n' roll - intussen wel bekend zijn. Desondanks bleek het voer voor de Bild Zeitung, die er een paar dagen geleden al een stukje over schreef. En dan moet het wel sensationeel zijn, niet?