Over Simon Carmiggelt heb ik weleens gelezen dat hij zeer op kon zien tegen interviews met redacteuren van schoolkranten. Dan kwamen er een paar kinderen door zijn gang stommelen, gooiden zwijgend hun tassen onder de kapstok, gingen op de bank zitten, haalden notitieblokken tevoorschijn en vroegen: 'Waarom schrijft u?'

Ja, dan zou ik ook een borrel inschenken.

Op een gegeven moment was zijn standaardantwoord op deze standaardvraag (die niet alleen door interviewers van schoolkranten gesteld werd natuurlijk): 'Omdat die jongen dat straks komt halen'. Hij schreef zijn stukjes thuis, tikte ze uit, dat dan nog wel, en dan kwam een loopjongen van Het Parool ze bij hem ophalen.

Dat iemand een stukje komt halen is best een goede reden om er een te schrijven. Ik ben altijd stipt op tijd als er een deadline is - ook geen half uur eerder trouwens, dat is ook helemaal niet nodig - maar als er geen is, kunnen er zomaar ineens drie weken voorbij zijn, en dat kunnen ook plotseling drie maanden worden.

Dat is nu gebeurd. Sorry! Ik heb het verschrikkelijk af laten weten! Het is ook niet zo dat er niets gebeurd is of niets te vertellen valt.. Soms heb ik aantekeningen gemaakt of stukjes van stukjes geschreven, maar tot een echte, affe blog kwam het niet.

Een paar dagen geleden mailde vriendin P. me dat ze mijn site weer eens had bekeken en dat ik in 2014 nog niets had geschreven. Of er iets aan de hand was met de site of met mij. Nou, niets dus, en van alles. Vanaf nu ga ik weer meer laten horen. Dank, P., dat je even die jongen wilde zijn die dat stukje kwam halen, en aanklopte om te vragen waar het bleef.