Dat was wel héél lang geleden, dat ik mijn laatste blog postte.. meer dan een jaar terug. Het was niet dat ik nooit een onderwerp tegenkwam om een berichtje over te schrijven, integendeel. Maar, ik heb het weleens vaker gezegd: hoe langer ik dan wacht, hoe hoger de drempel wordt. Nu ben ik er weer, en ik heb me vast voorgenomen nooit meer zulke grote gaten te laten vallen. Maar ja, ook dat heb ik me wel vaker voorgenomen.

Intussen ben ik een tamelijk trouw WeArePublic'er geworden. Ken je het concept? Je wordt lid voor 15 euro per maand, en dan kun je kiezen uit een ruim genoeg maar ook prettig beperkt cultureel aanbod in Amsterdam. En tegenwoordig ook in Den Haag, las ik. Klassieke muziek, popmuziek, dans, film, theater, lezingen, er zit van alles bij. Soms betaal je voor een voorstelling dan nog een klein bedrag, meestal kost het niets extra. Dus dan ga je de ene keer naar experimentele jazz, de andere keer naar een zeer traditionele balletvoorstelling. In het ergste geval vind je er niets aan, dan kun je rustig in de pauze weg, in het beste geval zie je een prachtige voorstelling waar je anders nóóit opgekomen zou zijn.

Geweldig toch? Ik vind het erg leuk. Films zag ik sowieso al veel, naar het theater ging ik héél af en toe, maar ik was al in geen eeuwen in het Concertgebouw of het Muziektheater geweest.

Elke zaal heeft weer zijn eigen WeArePublic-beleid: meestal is er een beperkt aantal WAP-kaarten, soms kun je daarvoor reserveren, soms kun je alleen op de dag zelf nog kaarten halen. Halfvolle zalen afvullen met publiek dat anders niet was gekomen, dat is  what's in it for them.

Als rolstoeler moet je natuurlijk een speciale plek hebben, en ook dat is bij alle zalen weer anders. Bij het Concertgebouw reserveren ze weleens tóch kaarten terwijl dat normaal gesproken met WAP niet kan, maar een andere keer niet. Het hangt ervan af wie je aan de telefoon hebt. En dat laat ik ook maar zo: ik vraag het heel vriendelijk, en dan gaan mensen het even aan iemand anders vragen, en dan vertellen ze heel vriendelijk dat ze wel of niet een uitzondering voor me zullen maken. Het Muziektheater (zeg maar de Stopera) vind ik hoe dan ook een erg lelijke zaal, en daar zijn de rolstoelplekken ook niet prettig: helemaal achterin onder de overkapping, en je kunt ook niet goed naast degene zitten met wie je er samen bent. Bij het Muziekgebouw aan 't IJ zit je op de achterste rij, wat een prima plaats is, zij het dat je je een beetje verloren voelt als de zaal maar half vol is en je in je eentje achterin zit. Bij de nieuwe zaal van de Stadsschouwburg zit je in het midden van de zaal aan de zijkant, een beetje gek laag naast je gezelschap.

Zo heeft elke zaal zijn eigen oplossing en eigenaardigheden en hoe langer ik WAP, hoe meer ik er leer kennen. Vanavond probeer ik weer een nieuwe aan mijn lijstje toe te voegen: het Orgelpark bij het Vondelpark. Volgens de website is er een zijingang waardoor ik naar binnen zou moeten kunnen. Bij de bioscopen lukt dat lang niet altijd: Cinecenter heeft een trap naar beneden en geen lift, LAB 111 een trap naar boven, net als filmhuis Cavia (boven de boksclub in de Van Hallstraat). Nou ja, bij filmhuis Cavia kwam ik toch al niet vaak. Bij het Ketelhuis hebben ze voor zaal 1 een tergend langzame traplift, maar dat is tenminste iets. Ook bij Studio K moet je de tijd nemen: ze moeten altijd iemand vinden die snapt hoe de lift werkt, dat heeft behoorlijk wat voeten in de aarde, en ook dan gaat het nog weleens mis.

Bij het Bimhuis zagen wij Bassekou Kouyaté, prachtige Ghanese muziek, in een afgeladen zaal. Met WeArePublic-kaart konden we gewoon reserveren, en voor rolstoelers hielden ze een tafeltje aan de bovenste ring voor me vrij. Ontroerend toch?