Bij het AD hadden ze een uitnodiging gekregen voor een persreisje met een cruisemaatschappij. Eentje die speciaal adverteerde met dat ze zo goed voor iedereen toegankelijk zijn. Dus belden ze mij op, 'want als je AD en rolstoel zegt, dan kom je toch heel snel bij Sofie uit'.

En zo is het maar net.

Ik twijfelde nog, want begin april een beetje varen over de Middellandse Zee is natuurlijk best leuk, maar op een cruiseschip? Zo een met combo'tjes en een casino? Maar ik mocht iemand meenemen, 'want je hebt misschien hier en daar wat hulp nodig'. Dat gaf de doorslag. Hulp of niet, samen met W. wordt zo'n reis hoe dan ook aangenaam en vermakelijk, hoe vervreemdend het verder misschien ook is. Als hij dan ook nog wat foto's zou maken, was het helemaal goed.

En vervreemdend was het. Combo'tjes en een casino, golfen, wijnproeven, 30.000 jaar kunstgeschiedenis in drie kwartier, theatershows, bubbelbaden, een veiling met oerlelijke kunst, films: het programma besloeg elke dag drie dichtbeschreven kantjes. Gewoon in de zon een boekje lezen is dan nog niet zo eenvoudig: overal is muziek en dans en moet je je laten entertainen. Gelukkig hadden we een hut met balkon, zodat we af en toe toch rustig een boek konden lezen met uitzicht op zee en nog eens zee. Bovendien, het wás een werkreis, dus ik heb een heleboel van het vermaak even bekeken - en de mensen die vol overgave meededen aan het linedancen om 10 uur 's ochtends, of zich vergaapten aan de met wodkaflessen jonglerende barkeeper.

Rolstoeltechnisch was het allemaal prima georganiseerd. Voor dit persreisje was het helemaal perfect geregeld, met een aparte transfer vanaf de luchthaven en een busje waar ik goed in kon klauteren bij het uitstapje op Corfu. Maar ook als je een gewone rolstoelende passagier bent leek het allemaal prima in orde: hut ruim genoeg, badkamer toegankelijk, zelfs een rampje naar het piepkleine balkonnetje, waar ik net met stoel op kon. Restaurants, theater en casino: ik kon overal in zonder om- of sluipwegen. W. was mee voor hulp en vermaak, hij was vooral bezig de vele zeer hulpvaardige personeelsleden van zich af te slaan. En van mij. En van de rolstoel.

Bijvoorbeeld. Als je voor iemand een gewone stoel wilt aanschuiven, til je hem vlak achter iemand een heel klein beetje op, en als hij of zij dan gaat zitten, schuif je de stoel wat aan. Doe dat nooit met een rolstoel. Een rolstoel heeft vooraan beneden een metalen plaatje of stang waar je je voeten op zet. Als je die wilt aanschuiven, tik je die metalen stang tegen iemands enkels, precies op het moment dat die wiebelig en wankel wil gaan zitten.

Dat gebeurt, echt. Heel regelmatig. Met de beste bedoelingen en uit de goedheid van ieders hart. Dan heb je net een trapje afgelopen en wil gaan zitten, en dan trekt iemand je rolstoel weg en slaat er je benen mee onder je vandaan. Nou, niet helemaal, maar wel zo ongeveer. "No, thank you. No. Please. Thank you." 

En dan gingen we Kotor in, een havenstadje in Montenegro, samen met 3000 anderen. Om 16.00 uur terug zijn, dan vaart de boot weer weg.

Nu nog een stuk schrijven, voorwaar niet eenvoudig.