Het Erasmus heeft gebeld: er is 'groen licht' om aan het onderzoek te beginnen! Dat is goed nieuws: het betekent dat ik gezond bevonden ben en dat alle moeite en energie van het afwegen van alle voors en tegens en het bestuderen van 21 pagina's met bijwerkingen en mogelijke negatieve gevolgen, niet voor niets zijn geweest.
En nu ga ik dus voor de komende vijfenhalf jaar een hele nieuwe, onbestemde fase in, het dringt nu pas goed tot me door. Er waren steeds zo veel hobbels te overwinnen dat pas nu die allemaal geslecht zijn, die 21 pagina's beginnen door te sijpelen.
Nu is het zaak een fijne taxi te organiseren voor de ritjes heen en weer naar Rotterdam. Sinds de MS neem ik vrij vaak taxi's, ook voor korte afstanden, en ik vind het altijd ontzettend irritant als de chauffeur dan zeven minuten lang tegen me zit te klagen dat het toch eigenlijk niet de moeite waard is, zo'n kort stukje, dat die kakkerlakken uit Almere die in het weekend de mooie ritjes komen jatten maar moeten oprotten naar hun eigen Flevoland, dat de gemeente het allemaal verpest heeft met die slagboom bij het Centraal Station, en dat ambtenaren sowieso allemaal dieven zijn. Ik zeg dan dat als hij liever de hele dag op de standplaats wil staan klagen, hij dat maar moet doen, en dat ík geen 7,50 kan factureren voor zeven minuten werk, en dat ik wel een andere taxi bel. Nou ja, dat zeg ik dus allemaal niet, omdat ik te laf ben om ruzie te maken met een taxichauffeur, die vast sterker en beter gebekt is dan ik, en die me er vast uitgooit, nadat hij me eerst heeft laten betalen. Een vriend vertelde dat hij een keer tegen zo'n chauffeur gezegd heeft dat die hém eigenlijk moest betalen, vanwege het aanhoren van de klaagzang. Toen was hij er inderdaad uitgezet, maar dat had hij er ruimschoots voor over gehad.
Hoe dan ook, ik wil een fijne taxichauffeur, want heen en weer naar Rotterdam is te lang om naar dit soort geklaag te luisteren, en te duur om aan een irritante chauffeur te gunnen. "Dan moet je taxibedrijf Dubbelluxe hebben!" zei iemand me laatst. Prettig bedrijf, verder niets bijzonders, gewoon met aardige chauffeurs, 'vooral meneer Diederik'. Dat leek me wel wat, dus ik belde ze op. Meneer Rob kwam aan de telefoon. Of hij een stationcar had, vroeg ik hem, want daar zou mijn Quickie ook makkelijk in passen. Hij had een gewone auto, nou ja, gewoon, wél een V8 Mercedes. Geen stationcar, maar echt hoor, dat ging prima lukken met een rolstoel. Weet u dat wel zeker, sputterde ik nog, want straks staat u daar 's morgens vroeg en past het ding toch niet. Hij wist het goed met me gemaakt, hij zou een dezer dagen een keer langsrijden als hij in buurt was, om het te testen, puur voor mijn gemoedsrust dus, want zelf had hij er alle vertrouwen in. En hij zou een mooi prijsje voor me maken.
Naar meneer Diederik vraag ik niet meer, laat meneer Rob maar komen, donderdag om 6:15.
